شعر طنز شوهر زنم بود و آخرین چاره

شوهر زنم بود

رهگذاري سر مزاري دید
که جوانی به گریه می نالید

ناله ها از دل پریشان داشت
سینه ي ریش و چشم گریان داشت

بر سر قبر ناله ها میکرد
دایم از غم ، خدا خدا میکرد

مرد غم پرور دل افسرده
گفتگو داشت با همان مرده

کاي فداي تو هم دل و هم جان
وي نثار رهت ، هم این و هم آن

رفتن تو به غم اسیرم کرد
از دو روز حیات، سیرم کرد

چون تو رفتی شکسته بال شدم
دردمند و مریض حال شدم

تا تو بودي من غم آلوده
از غم و درد بودم آسوده

جسمم از تاب و از توان افتاد
یک جهان آفتم به جان افتاد

کاشکی اي یگانه سرور من
سایه ات کم نمیشد از سر من

رهگذر تا که اشک و آهش دید
پیش رفت و از آن جوان پرسید

کاي جوان از چه اي چنین غمناك؟
پدرت بوده این که رفته به خاك ؟

گفت: نه! راحت تن من بود
شوهر اول زن من بود!!

مرحوم مهدي سهیلی

================

آخرین چاره!

زنی از اهل قم که کامله بود
هفت شوهر به عمر خویش نمود

لیک ز آنجا که بخت شومی داشت
یک به یک را بزیر خاك گذاشت

بار دیگر زنک خودي آراست
در پی شوي هشتمی برخاست

صبح و شب چارنعل هر سو تاخت
شوهر تازه اي بدام انداخت

باز از گردش بد انجم
گشت بیمار ، شوهر هشتم

دم به دم حال او بتر می شد
جان به مرگ رهسپر می شد

موقع نزع،آن زن بی ریخت
آب تربت به حلق او می ریخت

با سر هر مژه دري می سفت
اشکریزان به شوهرش می گفت:

گر رود سایه ي تو از سر من
چه کنم اي یگانه شوهر من؟!

بعد تو من بخواریم اي مرد
به چه کس می سپاریم اي مرد؟

شوهرش گفت اي نگار قمی!
می سپارم به جاکش نهمی!

نظر بده تا دل من شاد کنی نظر ندادی الهی باد کنی

لفور سلاملفور دوست داشتنی و زیبا